Ieder van ons gaat zijn leven door met veel ervaringen en testen, en het is belangrijk dat we na elke ervaring een les leren. Ik heb meer dan vijf jaar in de moeilijkste omstandigheden geleefd, in de oorlog.
Toen ik klein was, herinner ik me het nieuws op televisie over de oorlog in Iraq, en toen zei ik: ze zijn gek, het is een oorlog. Waarom gaan ze niet weg? Waar wachten ze op?? Maar toen ik in dezelfde situatie terechtkwam wist ik precies waar ze op wachtten. Want ik wachtte er ook op. Ik wachtte met iedere Syriër die gelooft dat de situatie kan terugkeren zoals eerder, we woonden in een land van liefde waar arm en rijk kunnen leven, in een samenleving waarin verschillende omgevingen en verschillende sociale klassen bestaan, ja het was niet helemaal perfect en er waren enkele dingen die moesten veranderen, maar niet door oorlog.
Wonen en leven in oorlog is alsof je ’s morgens het huis verlaat en naar je werk of de universiteit gaat en je niet zeker weet of je familie en je huis er nog zijn als je terugkomt. Het lijkt alsof je niet weet waar het veilig is voor jouw kinderen. Is het thuis? Is het in de kerk? Niemand weet het!! Dat je zegt tegen je vrienden en collega’s: Doei, tot morgen. Maar je bent er helemaal niet zeker van dat je ze gaat terugzien de volgende dag, of dat je de begrafenis van een van hen gaat bijwonen.
Zich hulpeloos voelen en leven op een plek waar elke dag verschrikkelijk nieuws is… ja het was zo moeilijk zonder water, elektriciteit, internet, telefoon, en soms zonder eten want de terroristen sloten de weg af, waar- langs voedsel wordt getransporteerd naar de stad. Maar met alle schuilplaatsen angst, psychologische oorlogsvoering, moord, ontvoering en alles wat door je heen gaat: we zijn niet gestopt. Ja het was oorlog maar we hebben nooit opgegeven, elke dag ging ik naar mijn universiteit en naar mijn werk en bleef soms met mijn studenten in de klas lang wachten totdat de scherpschutters en de bombardementen stopten, om thuis te komen. Elke zondag gingen we naar de kerk en elke vrijdag zat ik met een groep kinderen om een passage uit Bijbel te lezen en te praten over het belang van Jezus in ons leven vooral in deze omstandigheden.
We leefden in een oorlog, maar we waren standvastig en we hebben ons door niets laten stoppen.
De beslissing om naar Nederland te komen was ook niet makkelijk. Plots was ik in een nieuw land, weg van de oorlog, van de stemmen, van het geschreeuw, ziekenwagens, de familie, vrienden, buren, werk, studie en alles. Hier begonnen nieuwe uitdagingen en voor mij was het ook een nieuwe strijd.
Ik herinner me mijn eerste periode in Nederland: wauw, koud en warm water de hele dag, lichten overal, internet, mensen lopen met honden zonder te rennen of paniek, kinderen fietsen zelf zonder begeleider, een nieuw land, taal, regels, mensen, normen, waarden alles was verschillend, en tot nu toe ontdek ik elke dag nieuwe dingen en leer ik veel. Eigenlijk passen de ervaringen die ik heb meegemaakt niet eens in een boek.
Wat ik aan elk van jullie wil zeggen dat jullie nooit moeten stoppen, ongeacht de moeilijkheden, wees blij en dankbaar voor elke moment en detail, blijf zoeken, kloppen op de deur want hij zal zeker voor jullie open- gaan. Ja, dat kost veel tijd en moeite maar aan het eind zoals wat jullie altijd zeggen hier in Nederland: “komt goed” en zoals wat ik altijd zei: ‘’Let your will be done Lord”.
M. Kabbabeh
