Het is die lastige tijd na kerst. De dagen zijn nog donker en hoewel de zon zich af en toe laat zien, is het nog lang geen lente. Griepvirussen waren rond, maar het is sowieso lastig om je energielevel op peil te houden. Ik merk het aan mezelf, maar ik hoor het ook veel in het pastoraat.
Je kunt er tegen proberen te strijden en dapper doorgaan met druk zijn, geven, groeien en bloeien. Maar je kunt ook een voorbeeld nemen aan de natuur. Kijk maar eens hoe een boom zich aanpast aan de seizoenen: in de lente zie je nieuw leven ontstaan: er komen knoppen, ze schiet in bloei. In de zomer is ze extravert, kleurrijk en draagt ze vrucht. In de herfst keert de natuur zich in zichzelf. De voeding gaat niet langer naar de blaadjes en vruchten toe, maar beperkt zich tot de wortels. De blaadjes en vruchten laat ze los, ze keert zich in zichzelf. In de winter is ze kaal. Dan rust ze uit en laadt ze zich op, om in de lente weer tot bloei te komen.
Waarom laten wij dat ook niet wat meer toe in ons leven? Waarom willen altijd maar doorgaan, presteren, ons groter voordoen dan we zijn?
Misschien moeten we onszelf eens toestaan om de herfst en de winter te gebruiken om dingen los te laten en onszelf op te laden en te voeden.
We zien het ook in de bijbel terug, in al die ‘woestijntijden’: Jezus trekt zich terug in de woestijn om zich op te laden en voor te bereiden op zijn taak in de openbaarheid. Het volk trekt door de woestijn om zich voor te bereiden op het leven in het beloofde land…
Trek je terug, rust uit en laad je op, om daarna in de zomer weer te bloeien. Er zijn nog wat donkere dagen over. Sta het jezelf toe en geniet ervan.
Ds. Marloes Meijer
