Het lukt niet ieder jaar om de lijdenstijd bewust te beleven. Wonderlijk genoeg hebben wij juist de periode vóór de 40 dagen als zo’n tijd beleefd. Omdat we als familie een paar keer achter elkaar aan het graf stonden, verzuchtte een van onze kinderen vragend of dit nooit ophoudt. En in alle nuchterheid kun je rustig zeggen dat het ophoudt, al weet je niet wanneer.

Hoe momentbepaald de vraag ook was, het is één van de ultieme levensvragen. Zelf was ik bijna verrast over het gemak, waarmee ik het antwoord gaf. Het kan zijn dat ik inmiddels de leeftijd bereikt heb, dat ik zo’n antwoord uit ervaring mag geven. Maar dat is me eigenlijk te nuchter. Het liefst wil ik aannemen dat ik het kan en mag zeggen, omdat ik dat oprecht geloof.

Het houdt een keer op. En dan doel ik niet op het leven maar op de dood. Het houdt niet op met de dood, maar met het leven. Dat is de kern van wat Jezus ons probeerde te leren. En waarin Hij ons is voorgegaan. Hij liet zich het leven niet ontnemen. Daarin ging hij tot het uiterste. De grens die wij op Goede Vrijdag aanraken.

Een begraafplaats is een oase. Of je in Rotterdam, Westeremden of  Oudeschild bent, er is rust. De tijd heeft daar een andere lading. Een lading die we in ons gewone leven zijn kwijtgeraakt. De rust om er te zijn zonder dat er iets moet. Op de begraafplaats hoeft er niets meer, dan met eerbied bij het leven stil te staan.

Het leven komt en het gaat. Zo lijkt Prediker het te zeggen. Maar Prediker heeft zich er aan ontworsteld, door niet te relativeren. Het gaat er om dat je geen moment laat lopen, waarop de waarde van het leven ervaren mag worden. Met grote relativeringen verliest het leven aan waarde. De waardering van wat concreet is, maakt het leven zinvol.

Jezus helpt ons nog een stap verder: het gaat niet over eindigheid maar over continuïteit. In het Evangelie worden we meegenomen in de stroom van gelovigen die vanaf mensenheugenis onderweg is. Waarheen weten we niet zo goed. Naar beloofd land. We kennen de weg. Er was iemand die ons de weg heeft gewezen. En hij blijkt verrassend anders dan de alternatieven.

Het is de weg die ons terugbrengt bij een natuurlijke wijze van ademhalen. We mogen de dingen in hun verband zien. Alles bij de naam noemen. Iedereen in de ogen kijken. En begraven wat ons het leven ontneemt. Op Goede Vrijdag lijkt het een doodlopende weg. Maar niets is minder waar. Het is de enige weg die verder gaat over de grens. En dan is het Pasen!

 

ds. Roel Knijff