Op de foto van de kaart die we kregen na zijn overlijden, zit Eric voor de tipitent, die in de Franse Alpen is opgebouwd met uitzicht over een dal. Met een boek op schoot en een pet ter bescherming tegen de zon. Hij kijkt omhoog. Deze foto is geen willekeurige keuze, omdat hij er zo mooi op staat. Het is een foto die alles zegt over de wijze waarop Eric in zijn element is. Helemaal als we Bea en de kinderen er bij denken.
Vanaf het moment dat het schokkende bericht kwam dat Eric ziek was, heeft hij alles gedaan om er zo goed mogelijk mee om te gaan. De rust nemen. Helemaal geconcentreerd op zijn lichaam en zijn hoofd alles doen wat kan helpen om gezond te zijn. Dat lukte hem wonderwel, maar het bleek een ongelijke strijd. De welbewuste inzet om zo gebalanceerd mogelijk alles uit de kast te halen wat kon helpen, heeft wel een kostbare tijd opgeleverd. Maar veel korter dan we hoopten.
Om Eric recht te doen is het mooi te memoreren hoe hij de eerste periode kon ontspannen. Door de concentratie op wat wezenlijk is, leek het wel of hij opbloeide. Met groot respect hebben we gezien hoe hij na de chemo weer echt toenam in gewicht. Hij heeft alles gedaan wat kon. Ook de leuke dingen. Gewoon nog een keer met z’n allen naar het Rijksmuseum. Alles zo normaal mogelijk, tot het op was.
Vanaf dat moment hebben Eric en Bea zich intensief voorbereid op het komende afscheid. Alle praktische dingen zo goed mogelijk regelen. En dat kan Eric, tot in de kleinste details. Maar bovenal was het toen mogelijk samen te praten over hoe het verder moet en uit te spreken wat en belangrijk en waardevol is. Niet de dingen waar je vaak over spreekt, maar die wel de basis vormen die er is en die je door het leven draagt.
Voor zijn afscheid koos Eric Psalm 139 en 1 Corinthiërs 13. In die Psalm vond hij een antwoord op het raadsel van het leven. Door het bij God te laten, kon hij het open laten. En kon hij het kennen uitstellen tot het moment waarop we niet meer in een spiegel kijken. In de volle overtuiging dat we door God gekend zijn, veilig zijn en ons ook mogen overgeven als we niet in staat zijn zelf te begrijpen wat er met ons gebeurt.
Het duister vol van licht. Zo wordt Psalm 139 in Taizé gezongen. Zo hebben we het ook bij het vieren van zijn leven gezongen. Tot bij zijn graf, vanuit dat kleine kerkje midden in het dorp. Wie er bij was heeft kunnen voelen met hoeveel liefde omringd we afscheid hebben genomen van Eric. Liefde van de gemeente, van collega’s, van vrienden, van familie en van Bea en de kinderen. In het vertrouwen dat hij in goede handen is. En wij ook.
ds. Roel Knijff
