Op een mooie zomerdag, 2 juli 2017, reden Thea en ik vanuit Putten naar Helenaveen. Nee, we gingen niet via Engelen, we gingen er rechtstreeks heen. Daar in Helenaveen vonden we het leuke kleine kerkje, het doel van onze reis. Ik heb iets met kleine dorpskerkjes. Een dorpje met een pleintje, hobbelige keitjes, kerkje met een torentje, een cafeetje, zo hoort het eigenlijk, vind ik. Het was overigens aan Pieter en Trudy te danken dat we dáár, in Helenaveen de Gemeentezondag vierden, zij hebben immers al tijdenlang contact met de kerkelijke gemeente aldaar.
Onze Gemeentezondag begon traditiegetrouw met een kerkdienst, samen met de gelovigen van die gemeente. Waar de preek over ging – het is te lang geleden, ik weet het niet meer, maar de sfeer was prettig, we zongen bekende liederen uit het Nieuwe Liedboek van 2013. Dat beleef ik weleens anders…
Na de dienst gingen we in het er vlak naast gelegen verenigingsgebouw koffiedrinken. Dat hoort natuurlijk zo. We kregen koffie met wat lekkers. Overigens was het zulk lekker weer dat er ook buiten mensen gezellig babbelend (of ernstig discussiërend?) rondliepen met een kop koffie in de hand al dan niet bij statafels.
Dat koffiedrinken ging geleidelijk over in een hapje eten: de lunch. De catering was prima en royaal -we kregen wat mee voor erna- en na de lunch was het kiezen: of het blotevoeten pad (Toon Kortooms) of het klokkenmuseum in Asten. Wij kozen het klokkenmuseum. Het blotevoeten pad hebben we een paar dagen later alsnog genomen, op eigen gelegenheid.
Dat was mooi: een museum met allemaal klokken. Denk bij ‘klokken’ niet direct aan uurwerken, maar bijvoorbeeld aan luidklokken. Klokken die geluid worden, klokken die geluid geven. Het geluid van klokken die in Asten gemaakt zijn hoor je ook buiten Nederland. Denk aan Frankrijk, Parijs, de Notre Dame.
We kregen natuurlijk demonstraties en uitleg, een jongeman vertelde hoe men die klokken maakt. We weten nu ook wat een valse klok is. Het maken van een valse klok is een gebruikelijk onderdeel van de procedure.
Na het museum gingen we naar Asten, waar we door Chiel en Wilma gastvrij ontvangen werden. Ze wonen daar nog niet zo lang in hun royale huis met de even zo royale tuin. Ze waren nog niet helemaal klaar met de verhuizing: niet alle meubels waren er al, maar dat is een voordeel als er zo veel mensen rondlopen.
Op de terugweg troffen we tamelijk dichtbij een Russisch-orthodox kapelletje met een parkeerplaats. Dat was een prima plekje om buiten, in de avondzon, die boterhammen te eten: we hadden immers een pakje brood meegekregen voor onderweg. Zo, bij dat Russisch-orthodoxe kapelletje eindigde deze mooie Gemeentezondag voor ons ook nog eens een beetje oecumenisch.
Jan Geevers