Wat doe jij als het moeilijk is? Hoe ga jij om met moeilijke emoties als verdriet, rouw en pijn? Wat doe jij op die momenten dat alles je uit handen lijkt te lopen, zelfs God, of je geloof?
Sommige mensen raken in paniek, anderen gaan hard werken om het te vergeten, weer anderen gaan piekeren, of ontwikkelen tics die zekerheid moeten geven.
Je kunt ook doen wat Maria deed toen Jezus was gestorven. Ze bleef bij het graf terugkomen, lezen we in Johannes 20. Ze liep niet weg voor haar verdriet. Maar ze liet het ook niet haar hele bestaan bepalen. Want ze wist heel goed: de dood kan niet het laatste woord hebben. Er is hoop.
Ze wist niet hoe het zou gaan. Ze wist niet wat er zou gaan gebeuren. Het enige wat ze kon doen was wachten. En niet weglopen voor wat er gebeurde.
Ik stel me zo voor dat ze wat tuinierde, rond het graf. Als je zorgt voor de natuur, zorg je ook voor je eigen hart. Alles in de natuur heeft zijn eigen ritme. Dat kun je niet versnellen of vertragen, alles gebeurt op het juiste moment. Als je meegaat in dat ritme, zul je merken dat je verdriet en je eigen donker ook een plaats krijgen, waar ze passen. Maria zaaide wat zaden, en zo ook hoop in haar hart.
En toen werd het langzaam licht. De vogels gingen weer fluiten, de eerste bloemen kwamen op en gingen open. Een nieuwe dag brak aan. Een dag waarop Maria de eerste zou zijn die zag hoe Jezus opstond. Hoe er altijd weer hoop kan zijn, en levenslust.
Deze veertigdagentijd mogen wij gebruiken om te wachten. Net als Maria. Niet weg te lopen voor wat moeilijk is, maar ons te laten raken. En tegelijk ook: niet ten onder te gaan in al het donker. Dat is levenskunst. Dat mag je oefenen in deze tijd. En straks met Pasen zul je ervaren: het is goed gekomen!
Ds. Marloes Meijer
