Onderweg naar Pasen
Zelf ben ik nog niet aan toe aan Pasen wanneer ik dit schrijf in de dagen na Kerst. Ik wil mee in de beweging van het kind in de kribbe naar de man die in de kracht van zijn leven het ambtswerk op zich neemt en de verleidingen in het leven trotseert om te staan voor het ideaal dat hem gegrepen heeft en nu zijn leven bepaalt.
Om nu al te schrijven over Pasen lijkt daarop haaks te staan. Wel voel je hoe bij Jezus het leven onder dreiging staat, maar zelfs dat wordt verteld in de het licht van de waarde van het leven; ieder leven. Hij stond midden tussen de mensen en dat hebben ze gevoeld, dat hebben ze ervaren en geloofd.
Hij was zo iemand die in staat is om iedereen persoonlijk aan te spreken, terwijl er vele anderen tegelijk met jou aanwezig zijn. “Het leek wel of Hij het over mij had”; “Of Hij dat speciaal voor mij gezegd heeft; zo persoonlijk”. “Hij heeft mij gezien”. En onverwacht ben ik opnieuw geboren en getogen.
Toch begint halverwege februari de 40-dagentijd; het carnaval zal losbarsten, zodat iedereen voldoende van het leven heeft geproefd, om het vervolgens in de tijd van vasten(?), zelfreflectie en bezinning vol te houden. U voelt wel dat ik het met een glimlach zeg; ik blijf een protestantse noorderling.
Maar ik ben in het zuiden mild geworden, omdat ik ook de waarde herken; liever carnaval dan vernielingen met oud- en nieuw, zoals boven de rivier. En liever via de uitersten van carnaval en vasten, dan plotseling overvallen worden door de dag dat het weer Pasen is. Liever de adem van de verschillende dagen in het jaar, dan iedere dag hetzelfde.
Misschien kunnen we het dit jaar gewoon proberen dat we ons zo voorbereiden in de 40 dagen, dat Pasen het grote feest wordt. En dat we in die 40 dagen echt proberen stil te staan bij iets dat vanzelfsprekend geworden is en daarmee de waarde dreigt te verliezen.
Het mooie is dat het voor iedereen iets anders zal zijn. Dat je het dus wel moet vertellen aan wie je lief is; wat ga jij doen zodat de weg naar Pasen een bewuste wordt en vooral Pasen zelf een feest dat waarde heeft, ook persoonlijk. Alsof Hij je heeft aangekeken en geraakt: ja jij; sta op!
ds. Roel Knijff
