Onze zoon heeft zijn eindexamen gehaald. Dus begint er deze zomer een nieuwe levensfase. Voor de grote vakantie is het voor iedereen die naar school gaat altijd spannend of je een stap verder mag. Maar dit is een grotere stap. Zoals je ieder jaar jarig bent. Maar sommige verjaardagen springen er uit: 16, 18 en 21 bijvoorbeeld.

Gaandeweg de tijd zijn er steeds meer jaren van inwijding toegevoegd. Velen gingen kort geleden direct na de lagere school aan het werk. Nu mag je een vak leren. Word je in sommige culturen nog steeds rond je elfde uitgehuwelijkt, nu moeten ouders die zich een kind wensen rekening houden met de grens van 40 jaar oud.

De leeftijd van 11-12 blijft de biologische grens van volwassenheid. Vroeger moest je dan klaar moest zijn voor je verantwoordelijkheden in het leven. Alle culturen kennen hun eigen initiatie-riten. Voor Joodse jongetjes Bar Mitswa. Zoals de 12-jarige Jezus in de tempel man wordt. Of bij meisjes Bat Mitswa. Zoals het dochtertje van Jaïrus vrouw wordt.

 

 

 

 

 

 

 

Het is een indrukwekkend gezicht als je een vader met zijn zoon en de moeder aan de ander kant van het hek bij de Klaagmuur alle stappen ziet doorlopen. Vanaf dat moment tellen jongens mee en mogen voorlezen uit de Thora. Ze dragen zichtbaar de voorgeschreven tekens van volwaardigheid.

Jezus was na Bar Mitswa verdwenen. Of eigenlijk was hij gewoon gebleven. Gefascineerd door de wereld waarmee hij kennismaakte. En de rabbi’s waren gefascineerd door de scherpzinnigheid van de jongen. Je zou denken dat hij daar op zijn plek was. Maar hij ging weer mee met zijn ouders.

Pas 18 jaar later helpt Johannes hem over de drempel. De jongen was al lang man. Maar de man moest eerst zichzelf tegenkomen. Om weer als de jongen van 12 te doen wat zijn hart hem ingaf. Kon hij zijn inzicht niet langer ontkennen? Of was het God? Na 40 dagen worstelen in afzondering weet hij wat hem te doen staat.

Als je 11-12 wordt ga je naar de middelbare school. Dat is een grote verandering, maar minder heftig dan de overgang in oude culturen. Het gaat meer stapsgewijs. Toch kunnen we aan het voorbeeld van Jezus zien dat volwassen worden ook toen tijd vroeg. Wanneer is je tijd gekomen? En over welke stap in het leven hebben we het dan?

Bestaat er zoiets als een voltooid leven? Hoe kun je constateren dat in jouw leven alle stappen doorlopen zijn? Of gaat de inwijding altijd voort op de levensfase die nu weer voor ligt? Voor kinderen en jongeren is de vakantie een duidelijke hulpmiddel dat de tijd ordent.

Maar ook voor wie ouder mag de vakantie een moment van bezinning zijn. Waar sta ik nu? Midden in een levensfase? Of draal ik voorafgaand aan een volgende stap. Wat weerhoudt mij? Hoe blijf ik bij mijn bezieling? Of hoe kan ik die hervinden?

In welke levensfase zijn we als kerk? Als wij gemeenschappelijk de tijd doorlopen, gaan we van fase naar fase. Het voortbestaan van onze gemeente is geen vanzelfsprekend gegeven. Wij samen maken dat de kerk leeft. Of tekent zich een voltooid leven af? Hoe geven wij door wat ons bezielt?

De volgende fase is spannend. Moeten we zekerheden loslaten of juist hooghouden? Moeten we verhuizen of juist investeren in de herkenbare plek? Moeten we het aan anderen overlaten of moeten we het zelf doen? Moeten we, of mogen we?

Als we een waardevolle gemeenschap zijn, dan wil iedereen die betrokken is meehelpen en zichzelf inzetten. Als we een welkome gemeenschap zijn, zullen anderen zich thuis voelen in ons midden. En als we de bezieling delen, dan kunnen we onszelf overstijgen. Zoals dat Jezus overkwam in de tempel. Hij was nog zo jong. Maar toen is het al begonnen.

Het voorbeeld van Jezus leert ons dat niet alles van de ouders afhangt. Maar zonder de gelegenheid te creëren worden er normaal gesproken geen kinderen geboren. In mijn geloofsopvoeding heb ik geleerd dat ik mijn deel moeten bijdragen. Kunnen wij de volgende stap nog langer uitstellen?

Ds. Roel Knijff