Met het naderen van de maand mei voel ik mijn onrust toenemen. Altijd al heeft de eerste week de lading van de herinnering. Een soort schaduw die er altijd is, maar meestal ongenoemd blijft. Dan kijken we de schaduw recht in de ogen. Dat is goed, maar ook confronterend. Hoe bepalend is de schaduw voor ons leven? Gaat het beeld zo ver op dat die schaduw scherper wordt als de zon feller schijnt? Of staat de zon dan zo hoog boven ons hoofd dat er weinig schaduw over blijft?

Ieder jaar is het een last die ik voel drukken de goede woorden te vinden, zodat die ook in onze tijd doorklinken. Geen voltooid verleden tijd. Wij staan in de erfenis van anderen, maar de geschiedenis gaat voort. En soms schiet de geschiedenis ons voorbij; met wat wij nu beslissen en doen bepalen we voor een deel de toekomst. Met regelmaat hoor ik weer ouders en grootouders met zorg spreken over de wereld waarin hun kinderen moeten opgroeien.

IMG_0091Toch wordt mei voor mij dit jaar meer gekleurd door de herinneringen aan een jaar geleden. Toen we als gemeente meeleefden met het zware verlies dat een paar gezinnen trof. Ieder op zich al aangrijpend, opgeteld nog steeds verbijsterend. Als ik er aan terug denk voel ik de last terug komen. En tegelijkertijd herinner ik me de kostbare ontmoetingen, waarmee iedere stap van de weg gemarkeerd werd. We zijn er niet voor weggevlucht, maar hebben het doorleefd.

 

De laatste gang is net zo verbonden met het leven als ieder ander deel van de weg. Dat deel kun je niet overslaan, dat wil je niet overslaan en hoef je ook niet over te slaan. Tot de grens bereikt is. En als het mogelijk is daar samen aan te komen, heb je tenminste afscheid kunnen nemen. Want dat is precies wat er het laatste deel van de weg mogelijk is. Dat kan zwaar zijn, maar ook verlichten. Wat je dan deelt zal je blijvend verbinden met die ander en daarmee van dierbare waarde zijn.

De gemeenschappelijke geschiedenis van een volk is te lezen in monumenten van herinnering. De bloemen van 4 mei liggen nog een tijdje en worden verwijderd als ze over de datum zijn. Met enige regelmaat stop ik als ik langs de begraafplaats rijd. Het zijn maar kleine monumenten, maar wel op menselijke maat. Aan een enkele bloem of een kleine steen zie je dat er iemand is geweest. Hoe bescheiden ook, het vertelt van de waarde van leven.

Afbeelding 1Mei volgt altijd op Pasen. Hoewel Pasen niet op een datum vastligt, zal het altijd voor mei zijn. Mei is de maand van Hemelvaart en Pinksteren. Soms grijpt het me aan hoe de adem van het jaar ons helpt om te gaan met wat er op onze weg komt. Dingen vallen samen die je zelf niet bij elkaar bedacht hebt. Juist vorig jaar vierden we Hemelvaart in Engelen. Toen vond ik het wat veel bij elkaar. Achteraf bezien was het mooi. Allemaal monumentjes. Om naar terug te keren. En verder te gaan.

Komende Pinksteren wordt een beetje Pinksteren als vanouds. Met doop, want belijdenis. Jongeren zoeken een weg in het leven. Niemand kiest vanzelfsprekend het pad van de ouders. Maar ze zijn er allemaal bezig met vragen. En soms wil iemand langs de weg een markeringspunt plaatsen. De doop is zo’n teken; ik wil het uitspreken tussen mijn getuigen en met God verder gaan. Dat vraagt Job dit jaar. Dat tekent hem. Maar ook onze gemeenschap. Een klein monument van Pinksteren.

ds. Roel Knijff