De laatste dagen van de herfstvakantie was het prachtig weer. De dag lacht je toe bij het openen van de gordijnen. Een zon die stralend een weg breekt door de dunne mist over het land. Een temperatuur die voelt alsof het lente is. Zo’n dag die je helpt om te beseffen dat het leven een geschenk is; je gevoel van geluk wordt aangeraakt.

En dan zet je bij het ontbijt de radio aan en de wereld dringt binnen in je gevoel van gelukzaligheid. De Rabobank besluit de Raboploeg niet langer te sponsoren. Bijvoorbeeld. En je gedachten worden afgeleid naar een bestuurskamer, een team van sporters, de Tour in 2013 en alle jonge rennertjes die droomden van een contract bij Rabo.

Voor je het weet word je weggerukt uit het gevoel dat je een paar minuten daarvoor nog had. Er is niets veranderd;  je zit nog steeds aan een eenvoudig ontbijt, de zon staat een paar graden hoger, de temperatuur loopt op, een prachtige dag opent zich, maar in je hoofd is iets gebeurd dat je gevoel van gelukzaligheid onbereikbaar maakt. Er is een vaag knagend gevoel van onrust voor in de plaats gekomen.

De verwondering daarover bepaalt me bij de wijze waarop we geleefd worden door de dingen die helemaal niets met je eigen leven te maken hebben. Ik ga nooit naar de Tour, houd meer van fietsen in een tempo dat ik om mij heen kan kijken, mijn geld staat uit bij meerdere banken. En toch laat ik toe dat ik ga nadenken over iets dat vrij ver buiten mijn eigen leefwereld ligt en laat mijn gevoel daardoor veranderen.

Wanneer ik er goed over nadenk is mijn gewoonte om de radio aan te zetten bij het ontbijt – net als het lezen van de krant – de opening die ik zelf geef om mijn gevoel van de dag te bepalen. Ik zet zelf de deur open voor berichten die mij kunnen raken, zowel positief als negatief. En dan doen wij het nog traditioneel. Wij zetten ’s morgens de televisie niet aan, of de computer, of een van al die andere vormen van sociale media.

Waarom ga ik daar niet bewuster mee om? Waarom laat ik toe dat ik de controle over mijn gevoel bij de dag verlies, door beslissingen die anderen nemen? Helemaal als ik daar zelf part noch deel aan heb. Sterker nog: ben ik mij wel in dezelfde mate bewust van de dingen die er wel toe doen, die zich in mijn directe omgeving afspelen. Waar ik de gevolgen dagelijks ervaar. Samen ontbijten. De buurman groeten. Gewoon rustig wachten als iemand onhandig bezig is op de weg en jij er niet langs kunt.

Zou het omgekeerde ook waar zijn? Zoals blijkt dat ons leven beïnvloed kan worden door berichten die ons bereiken, terwijl er niet zo veel zou veranderen als je er nooit van had gehoord. Kan het dan ook zo zijn, dat je leven wel wordt bepaald door berichten waar je nooit van hoort? Helpt die gedachte ons iets beter te begrijpen waarom wij ons gevoel nog wel door kerk en geloof laten bepalen en anderen er niet eens over nadenken?

Als je de radio niet aan zet, weet je er niets van. Maar het is wel gebeurd. Als je niet naar de kerk gaat, niet in de Bijbel leest, hard roept dat het geloof voor domme mensen is, bestaat God dan niet? Bestaat Afrika niet als je er nog nooit geweest bent? Heeft de Holocaust niet plaatsgevonden als je die domweg ontkent? Is ons geloof met een simpel aan of uitzetten van de radio wel of niet waar?

Steeds meer besef ik dat het met een keuze tot het toelaten te maken heeft. Waar de betrokkenheid bij kerk en geloof ooit te vanzelfsprekend was, is het inmiddels curieus. Zoals de meeste sporten waarover je nooit wat over hoort op de radio. Ja, op bepaalde tijden en op bepaalde zenders als je ze weet te vinden. Maar is er niets gebeurd als je er niets over hoort? Hoef je er daarom niet over na te denken? Mag het je gevoel bij de dag bepalen?

Ik word er gelukkiger van als ik mij daarvoor open stel. Dat er naast alles wat we voorgeschoteld krijgen, meer is dat direct invloed heeft op mijn leven. Dat mij bij het ontbijt al een ander gevoel geeft bij de dag. Ik hoor het niet op de radio. Ik moet er zelf ruimte voor maken. Maar het levert wel iets op. Een kaars aansteken, het licht blijven zien, die warmte voelen, de mist die optrekt. Een nieuwe dag. Ontvangen. Nooit zomaar. Goddank.

 

ds. Roel Knijff