Toen ik voor mijn studiekeuze stond, werd theologie als opleiding aangeprezen, omdat je daarmee verreweg het beste beroepsperspectief had. Er zou op termijn een enorm predikantentekort ontstaan, vanwege de leeftijdsopbouw van de beroepsgroep.

Het bleek een beetje vergelijkbaar met het voorspelde enorme tekort aan leraren. Dat er nooit kwam, vanwege het steeds verder dalende aantal leerlingen. In de katholieke kerk is het inmiddels zelfs zo, dat er geen priestertekort meer is (maar geldtekort om priesters te betalen).

De kerk staat voor de majeure opgave om nu eens niet langer vanuit het gewenste verleden te denken, maar keuzes te maken die hoop geven voor de toekomst. Vol verwachting keken we daarom uit naar de plannen voor de kerk in 2025. Het stuk is gewoon te vinden op het internet.

Misschien is het wijs de waarschuwing mee te geven dat het stuk vooral waardevol is voor geïnteresseerden, die gewend zijn dergelijke stukken te lezen. Wie verwacht hierin bemoediging te vinden kan beter zondag naar de kerk komen.

Maar voor iedereen die wil meedenken over de toekomst van de landelijke kerk en daarvan afgeleid toch ook weer onze plaatselijke kerk, is het ongetwijfeld het begin van fundamentele veranderingen, al zal niet iedereen bij lezing duidelijk worden hoeveel er veranderd gaat worden.

Eigenlijk vermoed ik dat zelfs de schrijver dat niet helemaal overziet. Maar hulde voor de eerste aanzet. Jammer dat het er niet al bij de totstandkoming van de Protestantse kerk in Nederland lag. Dan hadden we de kunstgreep van de pioniersplekken kunnen overslaan en al direct vanaf het ontstaan van ons nieuwe kerkverband vooruit gekeken i.p.v. achteruit.

Om de ingrijpende discussie volgend op het verschijnen van de KERK 2025 een eerste aanzet te noemen klinkt misschien niet aardig. Maar we zijn helaas al verder in de tijd dan het moment waarop dit denkproces begint. We zijn door de werkelijkheid ingehaald en dat staat haaks op wat de kerk is.

Wanner we de kerk zien als de bundeling van geloofsgemeenschappen die leven in de Naam van Christus, dan is de kerk altijd de tijd vooruit. Nu zijn we met iets anders bezig; het redden van een instituut. Door bijvoorbeeld op te roepen tot regionale kerkendagen slaan we een slag in het luchtledige; ofwel ze worden al lang met enthousiasme georganiseerd; ofwel ze zullen er niet komen.

Graag had ik gelezen over ankerplaatsen die we met gezamenlijke inzet in iedere regio (classis) willen opbouwen. Plaatsen waar je altijd naar toe kunt gaan als bron en broedplaats voor ieder die daaraan behoefte heeft. Het samenbrengen van mensen die anderen willen ontmoeten om rust te vinden, het eigen geloof te voeden en tot God te bidden. Met ondersteuning van het geheel van de kerk.

Graag had ik gelezen hoe we gaan investeren in een goede doordenking van onze verkondiging en missie; altijd verantwoord doordacht en geloofsgeïnspireerd. Zodat ons spreken en zingen mensen mag bereiken en mag raken. Met een taakverdeling die bestand is tegen de tand des tijds. Geen gelegenheidsoplossingen, maar een ambtsvisie die doorleefd is, consistent en vanzelfsprekend.

Graag had ik gelezen hoe meer doorzichtig inhoud gegeven gaat worden aan een voorzitter van een regionale synode, die geen bisschop mag heten. Hoe wijs het ook is iemand verantwoordelijk te maken voor de goede zorg in een regio, het succes zal afhangen van de inbedding. Zelf denk ik eerder aan een deken (dean), zoals die in andere kerken en ook maatschappelijk functioneert.

Maar misschien heb ik het niet goed gelezen. Of heb ik niet goed genoeg tussen de letters door gelezen. Misschien heb ik er op voorhand al niet zo veel zin in om weer heel erg lang over deze dingen na te denken. Omdat de uitkomsten steeds weer achterhaald blijken als ze gedrukt staan.

Wij ademen op de Geest. Die zal altijd ongrijpbaar blijven. Al is zij soms tastbaar aanwezig. Ik hoop op 40 dagen van bezinning en verdieping die ons weer bepalen bij de essentie dat wij geloven in de opstanding. Hoe irrealistisch dat ook klinkt. Gek dat je de vraag zou willen stallen wat dat eigenlijk betekent voor de kerk. Voor onszelf hoop ik veel. Indien ik ertoe in staat ben graag alles. Amen.

ds. Roel Knijff